niu rou mian – rosół wołowy z makaronem (牛肉麵)
Ta zupa, to jest istny killer! Zwłaszcza pośród, delikatnie ujmując, niespecjalnej aury, która spowiła ostatnio Kraków. Jest tak dobra, że ma się ochotę niczego innego już nie jeść, tylko ją na wszystkie posiłki 😀 Zawiera pieprz syczuański i skórkę z mandarynki, które czynią ją absolutnie wyjątkową. Do tego te wszystkie pyszne dodatki, warzywa, smażona skóra z kurczaka (!), domowe kiełki i makaron ryżowy… Serio, 10-litrowy gar, to za mało 😛
Przyznaję bez bicia, że znów gotował głównie Wu, a głównie ja konsumowałam 😀 A po przepis zapraszam na fanpejdż TaoTao!
run bing – tajwańskie burrito (潤餅)
Muszę przyznać, że w większości gotował tym razem Wu. On pamięta ten smak jeszcze z Tajwanu, więc kimże bym była, żeby mu przeszkadzać? 😉 Po przepis zapraszam na profil facebookowy TaoTao, dla której to marki przygotowywaliśmy (my… mhm 😉 ) to burrito. Jest zaskakująco pyszne, a dodatek swego rodzaju jajecznicy i masła orzechowego daje niesamowity efekt. Zasmakowało mi to danie na tyle, że postanowiłam je powtórzyć i zrobić zdjęcia również do książki 🙂
hua jiao bing – tajwańskie bułeczki pieprzowe (胡椒餅)
Tegoroczna jesień wzięła mnie z zaskoczenia. Wziąwszy pod uwagę mój powolny tryb życia, trudno mówić o ferworze wyzwań, ale mimo wszystko, jak na moje standardy tak ostatnio się czuję. Nabyliśmy z Wu vana, czym już się chwaliłam, a w związku z niewładaniem przez Wu naszym ojczystym językiem, wszelkie formalności spadły na mnie. A ja mam do tego dwie lewe ręce, żeby nie powiedzieć nogi (zamiast rąk…) No to zwlekam się co rano i załatwiam ile fabryka dała. A to mechanik mi opowiada, że trzeba wymienić sworzeń, a to wdaję się w dyskusję o uszczelkach z panem z geometrii kół, przybijanie i odkręcanie tablic rejestracyjnych (jak również zdrapywanie pazurami tej rejestracyjnej naklejki na szybę) – to dla mnie chleb powszedni. Nie mówiąc o tym, że goniłam dodatkowo jak z piórem po urzędach, celem zalegalizowania pobytu Wu w Polsce jeszcze na trzy miesiące, bo działamy i trudno nam przestać 😉 Com się więc wysiedziała w biurowcach, to moje. No to gdzieś trzeba zadzwonić? Jakieś pismo wystosować? Gorąco polecam swoje usługi w razie powyższych 😀 Jak pomyślę co przyjdzie mi jeszcze wyczyniać, kiedy rozpoczniemy przeróbkę naszego wozu, żeby był zdatny sprzedawać jedzenie, to włos jeży mi się na głowie 😀 Tak bardzo chciałbym, żeby już wszystko było gotowe, żeby zotała tylko najprzyjemniejsza praca nad logo i identyfikacją wizualną, ale koncepcje ciągle się zmieniają, co i rusz świtają w głowie nowe rozwiązania. I chociaż mamy ciągle tyle do przemyślenia, nie ustajemy w kuchni! Gotujemy, testujemy, szperamy za przepisami i składnikami i próbujemy kontynuować pracę nad naszą książką. Mama Wu przywiozła z Tajwanu kolejną książkę kucharską, więc nie wiem, czy kiedyś ukończymy nasze „dzieło”, bo dania do przeeksperymentowania mnożą się w postępie geometrycznym 😀
Jeden z przepisów, który z pewnością znajdzie miejsce w książce (a może i w foodvanie), miałam przyjemność przedstawić czytelnikom rossmannowego miesięcznika Skarb. Są to rozgrzewające pieprzowe bułeczki, idealne na jesień i to nie tylko dla fanów ostrego, bo wbrew nazwie wcale nie są ostre – różne rodzaje pieprzu nadają jedynie wyjątkowego aromatu. W przepisie podstawowym używa się pieprzu czarnego i białego, ale bardzo popularny jest również dodatek pieprzu syczuańskiego, który, jeśli macie, dodajcie koniecznie, bo uczucie lekkiego mrowienia i znieczulenia języka jest nie do podrobienia :
Po szczegóły zapraszam do drukowanej lub internetowej wersji magazynu Skarb 🙂
cukiniowe spaghetti à la aglio olio e peperoncino
Dziś przedstawiam prawdziwe niebo w gębie, a na dobitkę stosunkowo niskokaloryczne i zdrowe! „Makaron” z cukinii, to ostatnimi witariańskimi czasy mój chleb powszedni. Daje dość sporo możliwości, a przygotowuje się w błysku ciupagi. Możemy uderzyć tradycyjnie, we włoską albo azjatycką nutę, możemy dodać taki makaron do zupy, może to też być baza sałatki. Z każdym sosem wejdzie dobrze, trzeba pamiętać tylko, że brak glutenu sprawia, że sosy niechętnie przylegają do cukinii, dlatego im gęstsze, tym lepsze.
Mój sos do gęstych nie należał 😉 Ale cukinia przeszła idealnie smakiem czosnku i efekt był jeszcze pyszniejszy niż zakładałam!
Mój zdrowotny makaron przygotowałam dla marki TaoTao, więc zapraszam po przepis na ich fanpejdż 🙂
avocado nice cream
Lody, to mój ulubiony deser i mój ulubiony (oprócz arbuza ❤ ) letni orzeźwiacz. Najśmieszniejsze jest tylko to, że głównie to, potrafię godzinami gadać, jakich to smaków nie nabiorę do wafla i ilu to gałek nie zjem przy następnej okazji. A gdy okazja nadchodzi, nagle się wymiksowuję, bo natrętne myśli zaczynają atakować, że to cukier, że kalorie, że jak już zacznę, to nie przestanę… I tak kończę, opowiadając wokół, że następnym razem, to już serio zamówię i zjem i nawet nie będę kwękać, że w sumie to głupio zrobiłam, że się ożarłam.
Na szczęście, jakiś dobry człowiek odkrył lody z zamrożonego banana (geniusz jaki!) i znajomi nie muszą już przewracać oczami i wysłuchiwać o moich lodowych marzeniach. Teraz lody bananowe jem, kiedy tylko mam ochotę, a cieszą mnie tym bardziej, że mogę je zrobić sama i za każdym razem zmieszać z czymś innym. Tym razem podwójnie kremowe, bo i banan i awokado. I można jeść na zdrowie 🙂
avocado nice cream
1 dojrzałe awokado
2 dojrzałe banany
1 łyżka miodu (lub do smaku)
1 łyżka wiórków kokosowych
ziarenka z jednej laski wanilii
2 łyżki soku z limonki
Wszystkie składniki zblendowałam na gładką masę. Przełożyłam do plastikowego pojemnika i zamroziłam.
Najlepiej wyjąć lody z zamrażalnika 15 minut przed podaniem – są wtedy ultrakremowe i łatwo dają się nakładać.
witariańskie spaghetti bolognese
Dziś na blogu przedstawiam Wu. Znaczy, już o nim pisałam wiele razy, ale teraz prezentuję również jego facjatę 😀 Wu urodził się na Tajwanie, ale prawie całe życie spędził na południu Brazylii. Wu mnie odwiedza, gotuje ze mną, pozuje do zdjęć i zmusza mnie (chociaż on uważa, że tylko zachęca… tia…) do różnych diet. Obecnie nadal ciągniemy na witariańskiej, chociaż mnie dościgła świnka (sic!) i wszystko, co do gryzienia było dla mnie wyzwaniem nie do pokonania. Przez dwa dni jadłam więc jajka na miękko, ale potem myśl witariańska wzięła górę i przerzuciłam się na swego rodzaju smoothie z kefiru, banana i rycersko zdobytych przez Gregora truskawek. Dziś byłam w stanie otworzyć na tyle moją opuchniętą japę, że przełknęłam łyżkę masła orzechowego 😀 Cieszmy się z małych rzeczy! 😛
Teraz, zdjęta słabością, snuję rozważania, jak to cudownie będzie znów mieć normalny owal twarzy, jak miło będzie rozpoznać swoje odbicie w lustrze, już nie mówiąc o położeniu makijażu i wyglądaniu podobnie do ludzi! Ale hola, hola! Na to se jeszcze poczekam 😉
Jutro skoro świt, przyjdzie mi się i tak pokazać światu (ale dołożę wszelkich starań, by jak największa powierzchnia mojego szkaradnego oblicza pozostała w ukryciu), gdyż prawdopodobnie dobijemy targu i razem z Wu nabędziemy drogą kupna van, którym najpierw gdzieś się przejedziemy, a jeśli wszystko pójdzie dobrze, z czasem przepoczwarzy się w food van! Yaaaaay! 😀 No ale na razie wracam na ziemię i pragnę podzielić się przepisem, który wydarłam z czeluści internetów, ale znów nie pamiętam skąd dokładnie. Tak, czy siak, sądzę, że spaghetti z cukinii jest dobrze znane wszystkim fanom diety raw. Ja sama, jeszcze na niej nie będąc, robiłam nieraz różne wariacje, bo to jest po prostu dobre i strasznie ładne. Tym razem uderzyłam prosto w klasykę!
witariańskie spaghetti bolognese
2 cukinie
80 g orzechów nerkowca namoczonych przez noc
20 pomidorków koktajlowych
1 łyżeczka miodu
1 łyżeczka sosu worcester
1/2 pęczka bazylii
2 łyżki oliwy z oliwek
2 łyżki płatków drożdżowych
sól i czarny pieprz
kilka gałązek oregano
Cukinię przerobiłam na spaghetti używając ząbkowanej obieraczki. Można też użyć spiralizatora/temperówki do warzyw, lub zwykłej obieraczki, za pomocą której uzyskamy kształt tagliatelle.
Odcedzone nerkowce wrzuciłam do kielicha blendera, dodałam bazylię, pomidorki, oliwę, miód, sos worcester oraz przyprawy. Zblendowałam na gładki krem.
Zalałam sosem cukinię i dokładnie wymieszałam. Spaghetti podałam posypane płatkami drożdżowymi oraz gałązkami oregano i skropione lekko oliwą.
raw pralina
Wu, jak to Wu, za każdym razem, kiedy przyjeżdża, wymyśla nowe sposoby, jak dbać o zdrowie. A ja, jak to ja, jestem solennym testerem wszystkich diet, jakie mi się nawiną. Nie zdziwiło mnie zatem ani to, że wykoncypował miesięczne witariańskie wyzwanie, ani to, że ja sama nie tylko przyklasnęłam, ale co więcej – poszłam jak w dym. Nie trzeba było mnie dwa razy prosić. No i tak już żyjemy dwa tygodnie, grzesząc bardzo rzadko i tylko w momentach wyższej konieczności, albo niższej słabości. Tak, czy siak, najpoważniejszym przewinieniem był jak dotąd gotowany kalafior (błagam – mając takie coś na koncie, to w cholewach do nieba pójdziemy!) no i żeberka wołowe z ogniska – ale hola, hola, matki 60-tka była, to należało się przyzwoicie zachować, a nie kręcić nosem, wziąwszy pod uwagę, że owe były naszym pomysłem 😀 (tu już wieszczę, że będzie się trzeba nakołatać do bram raju, żeby się święty Piter ulitował).
Kiedy jednak mamy dobrą passę i jesteśmy ślepi na niewitariańskie pokusy, jemy dobrze, a za to należy się nam nagroda! Naoglądałam się blogów o tematyce raw, żeby wiedzieć co jeść, kiedy zbrzydnie surowy pomidor na wszystkie posiłki i okazało się, że na tej diecie, może być – pozostając w niebiańskich klimatach – bosko! Chciałabym podać źródło mojej pralinowej inspiracji, ale to kompilacja wszystkiego, com wyszperała w czeluściach internetów, jednak, jednak blog The rawtarian niechaj będzie referencją. Ja, naturalnie, jeśli chodzi o proporcje, skorzystałam z tzw. metody „na pałę”, ale postaram się podać chociaż w przybliżeniu ile czego było. W najgorszym razie zamrażarka i tak załatwi za nas sprawę 😉
raw pralina zwana witariańską krówką
1/4 szklanki masła fistaszkowego (z kawałkami orzechów)
2 łyżki oleju kokosowego nierafinowanego
4 łyżki kakao
4 łyżki wiórków kokosowych
3 kopiate łyżki miodu
2 łyżki nasion chia
1/2 puszki mleka kokosowego
szczypta soli himalajskiej
Wszystkie składniki wrzuciłam do miski i dokładnie wymieszałam.
Blachę z piekarnika wyłożyłam papierem do pieczenia i rozsmarowałam na nim dość cienko moją masę.
Wstawiłam do zamrażarki na noc. Rano pokroiłam w kostkę.
Najlepiej trzymać krówkę w zamrażalniku – wtedy ma idealną konsystencję, a zimna „czekolada” ma w sobie coś wyjątkowego 😉
jajka stir-fry z pomidorami po tajwańsku 番茄炒蛋
Prawie nie różni się od jajecznicy na pomidorach, którą jem jak dzika od wczesnych lat podstawówki, kiedy to nareszcie jajecznicowa konsystencja zaczęła przechodzić mi przez gardło. Najbardziej lubiłam oczywiście ze szczypiorkiem, albo właśnie z pomidorami. Dopiero niedawno, studiując dniami i nocami tajwańskie przepisy, dowiedziałam się, że to danie jest tam równie popularne jak u nas. Może nie jest typowo śniadaniowe, ale i tak fakt, że na drugim końcu świata, w całkowicie innej kulturze smażą jajka z pomidorami, wywołał uśmiech na mojej facjacie.
Technologia jest nieco inna niż w moim rodzinnym domu, jest trochę cukru, jest odrobina kolendry, ale koniec końców, to nasza swojska jajecznica na pomidorach!
jajka po tajwańsku
4 jajka
3 małe pomidory
1 łyżeczka cukru
1/2 łyżeczki soli
1/4 łyżeczki białego pieprzu mielonego
2 łyżeczki posiekanego szczypiorku
2 łyżeczki posiekanej kolendry
1/2 łyżki oleju
Jajka rozmąciłam i doprawiłam solą.
Na niewielkiej ilości oleju podsmażyłam jajka, ale tak pół na pół, by nie ścięły się zupełnie. Jajka odstawiłam.
Na patelnię dodałam nieco tłuszczu, podsmażyłam szczypiorek, dodałam pokrojone na kawałki pomidory i podsmażałam z dodatkiem cukru i białego pieprzu.
Na koniec, kiedy pomidory puściły sok, który następnie zredukowałam, na patelnię wlałam z powrotem jajka. Dokładnie wymieszałam i dodałam kolendrę.
Na Tajwanie i w Chinach podaje się to danie zazwyczaj z ryżem. Ale z chlebem też jest pyszka ^_^
tajwański omlet ostrygowy 蚵仔煎
Tajwański street food, to moja niesłabnąca miłość. Czegokolwiek by się nie chwycić, to pyszne. Niektóre smaki, czy zapachy można uznać za kontrowersyjne (jak osławione stinky tofu 😛 ), ale przemierzając nocne markety nie można nie pokosztować. Tajwańczycy kochają tekstury. Kochają chrupiące, ale nade wszystko kochają „ciągnące”. Dlatego gumowe kuleczki tapioki zatopione w mlecznej herbacie są ich ukochanym napojem, a skrobia, najczęściej ze słodkich ziemniaków, to standardowy dodatek do potraw, nadający im właśnie tę specyficzną konsystencję. Tak jest z tym omletem – oprócz fazy jajecznej, mamy fazę skrobiową. Do tego ostrygi, warzywa i niesamowity sos, bez którego tajwański omlet nie byłby tajwańskim omletem 😀 Ja poszłam o krok dalej i wewaliłam do niego jeszcze resztkę krewetek, które prosiły się (wręcz błagały!) o zagospodarowanie. Przez to wersja nie jest w stu procentach ortodoksyjna, ale nic nie traci! Raczej zyskuje 😉
Obejrzałam dużo filmików o tajwańskim omlecie na jutubach, ale ostatecznie oparłam się na przepisie z mojej kochanej książki The Food of Taiwan Cathy Erway.
tajwański omlet ostrygowy 蚵仔煎
sos
1/4 szklanki ketchupu
1/4 szklanki octu
1 łyżka jasnego sosu sojowego
1 łyżka cukru
1 łyżeczka skrobi (najlepiej kukurydzianej)
1/2 szklanki wody
omlet
2 jajka
szczypta soli
szczypta białego pieprzu
1 łyżeczka skrobi ze słodkich ziemniaków
(można z powodzeniem zastąpić skrobią ze zwykłych ziemniaków)
1/4 szklanki wody
4 świeże ostrygi
parę świeżych krewetek
4 liście (czego tam mamy, może być sałata, kapusta pekińska, pok choy…)
posiekana dymka
1 łyżeczka oleju do smażenia
Przygotowujemy sos. Do garnka wkładamy wszystkie składniki oprócz skrobi i wody. Podgrzewamy. Skrobię łączymy z wodą i dodajemy do mikstury chwilkę gotując na małym ogniu, aż sos zgęstnieje.
Jajka łączymy z solą i pieprzem. W oddzielnym naczyniu łączymy skrobię z wodą i dokładnie mieszamy.
Rozgrzewamy olej na patelni. Wrzucamy ostrygi oraz krewetki i smażymy przez 30 sekund. Wlewamy skrobiową miksturę, pozwalamy jej się lekko ściąć, następnie wlewamy jajka, przykrywamy liśćmi porwanymi na mniejsze kawałki i posiekaną dymką. Omlet odwracamy na drugą stronę. Nawet jeśli się rozpadnie, przyklepujemy go trochę i dosmażamy, wtedy powinien się znów połączyć we względną całość 😉
Podajemy z sosem i dodatkową porcją dymki.
pesto z czosnku niedźwiedziego
Bardzo lubię nasz krakowski Targ Pietruszkowy, który odbywa się co sobotę w godzinach mocno porannych. To często-gęsto uniemożliwia mi stawienie się tam, bo jednak, umówmy się, sobotni poranek jest terminem dość ryzykownym 😉 Ale jak już się zbiorę i pędzę tam w podskokach, to nabywam zawsze trzy rzeczy. To taki mój standard i mus, bez którego nie ruszę się z targu. A mianowicie: pół chleba z czarnuszką, opakowanie bryndzy owczej i pęk czosnku niedźwiedziego.
Bryndza rzadko kiedy ma szansę dotrwać do domu, bo jem ją paluchem, aż widzę dno pudełeczka. Chleb jest tak pyszny, że wnet by człowiek zjadł tak o! bez niczego. Najlepszy by był z bryndzą, ale bryndzy już prawie nie ma… Czosnek niedźwiedzi najbardziej lubię z jajecznicą, a to, co zostanie przerabiam na pesto. Z czarnuszkowym chlebem idzie w parze prawie tak dobrze jak bryndza. Gdyby jeszcze była…
pesto z czosnku niedźwiedziego
pęczek czosnku niedźwiedziego
1 garść pistacji
1 garść startego dojrzewającego sera żółtego
ok. 1/3 szklanki oleju z pestek winogron
odrobina soku z cytryny
sól do smaku
Pistacje podprażyłam krótko na suchej patelni, uważając by się nie przypaliły. Wystudziłam.
Do naczynia blendera wrzuciłam pistacje, porwane na mniejsze kawałki liście czosnku niedźwiedziego, ser, sok z cytryny i sól. Zaczęłam blendować dodając powoli olej i oceniając konsystencję. Starałam się nie zrobić z pesto zupełnej papki, tylko pozostawić nieco niezmiażdżonych kawałków.
Gotowe pesto przełożyłam do słoika i zalazłam po wierzchu jeszcze odrobiną oleju, by odciąć dopływ powietrza, co zapobiega psuciu się. Tak zabezpieczone pesto może postać w lodówce koło trzy tygodnie.
Ja najbardziej lubię na chlebie z czarnuszką lub z makaronem, ale znam takich, co opędzlują cały słoik łyżką na jedno posiedzenie 😉
tajwańskie zongzi 肉粽
Chińczycy i Tajwańczycy obchodzili przedwczoraj swoje Święto Smoczych Łodzi (端午节), więc na tę okazję przygotowałam dla TaoTao tradycyjnie jedzone w ten dzień pierożki z kleistego ryżu owinięte w liście bananowca – zongzi (肉粽). Są zupełnie niesamowite! Kleisty ryż po ugotowaniu rozpada się zupełnie tworząc swego rodzaju „ciasto”. Środek smakuje przyprawą 5 smaków, a całość przesiąknięta jest aromatem liści bananowca. Niestety, są głęboko uzależniające. Bezskutecznie próbowałam zakończyć na trzech…
Pierwszy raz przygotowywałam je z Wu, pod jego okiem. Od tamtej pory robiłam już kilkukrotnie. Nawet dla jego rodziców, rodowitych Tajwańczyków, w podzięce za użyczenie mi mieszkania na miesiąc 😀
Przygotowanie tej specyficznej sakiewki w kształcie piramidki wymaga nieco wprawy i lubi się to rozłazić, ale sznurek i trochę wprawy załatwia sprawę. Zróbcie koniecznie i pokochajcie je! A po przepis wpadajcie na fanpejdża TaoTao!
xis coração
Przygotowałam tego „burgera” dla marki TaoTao, ale muszę się nim podzielić i tutaj, gdyż to moja, uważam bardzo udana próba, odtworzenia jednego z największych przysmaków, jakiego dane mi było spróbować w Brazylii. Xis coração (szis korasą, gdzie szis pochodzi od słowa cheese, jako skrótu od cheese burger), czyli burger z sercami drobiowymi (i milionem innych dodatków), został moją miłością od pierwszego kęsa, chociaż zdaję sobie sprawę, że serca mogą być elementem dość kontrowersyjnym. Są jednak tak pysznie zesmażone i tak aromatycznie przyprawione, że można stracić dla nich głowę. Najlepsze, największe i najbardziej kultowe podają w sieci Speed Lanches w Porto Alegre. Mieszkańcy szczycą się, że w całej Brazylii nie ma drugiego tak wielkiego xisa, jak na Południu. I fakt jest faktem – mój rekord, to zjedzenie połowy, a i tak z niemałym wysiłkiem i walną pomocą Wu 😛 A całość nabędziemy za równowartość 17 złotych (o bogowie!). Inne lokale oferują tańsze i mniejsze okazy – najtańszy, jakiego jadłam, to taki za 8 zł, ale podołałam całemu bez musu popuszczania pasa i chociaż dobry, to do giganta ze Speed Lanches nie miał startu. Ale ja, to zjem wszystko, zasłaniając się „imieniem eksperymentu” 😛
Żeby jeszcze dobitniej wyrazić, jak bardzo xis coração zawładnął moim sercem dodam, że zdarzyło mi się namówić Wu, żebyśmy wsiedli w samochód o 5 rano i jechali zjeść jednego na pół. A pragnę podkreślić, że nie – nie wracaliśmy właśnie z imprezy, ani tym bardziej nie mieliśmy problemów z insomnią, a wiedzieć również należy, że wbrew nazwie, zamówienia wcale nie otrzymywało się tam ekspresowo. Raz, że tłumy w kolejce zawsze były nieprzebrane, a dwa, że to Brazylia, więc mają czas 😉
Xis charakteryzuje się wielką i puszystą bułką pszenną. Taką starałam się przygotować. Przygotowałam zwykłe ciasto drożdżowe, z częścią wody gazowanej i częścią mleka. Pozwoliłam ciastu długo rosnąć. Uformowanym bułom również pozwoliłam rosnąć i to dość długo, żeby zrobiły się naprawdę ogromne. Wtedy upiekłam na blado, żeby nie stwardniały za bardzo i nie straciły puszystości, na której najbardziej mi zależało.
Teraz dodatki. Najważniejsze – serca drobiowe. Mocno przysmażone i równie mocno doprawione. Solą, słodką papryką i tajemną mieszanką przypraw, której nie znam, ale pokombinowałam z tym co miałam na stanie i dało radę (śląska mieszanka przypraw Oma świetnie się zmaczowała z brazylijskim burgierem 😉 ). Do usmażonych serc dodajemy ziarna kukurydzy konserwowej i starty wyrazisty ser żółty. Kroimy kawałek pomidora w kostkę, a na drugiej patelni smażymy jajko z dwóch stron (w prawdziwym xisie nie ma płynnego żółtka). Przekrojoną bułkę smarujemy obficie majonezem i wkładamy w nią wszystko, cośmy właśnie przygotowali. Będzie się to wysypywać niemiłosiernie, ale nie dajemy się wyprowadzić z równowagi i kładziemy bułkę na patelnię mocno dociskając, przekładamy na drugą stronę i to samo – chodzi nam o jej przytostowanie i spłaszczenie. I tu wchodzi rewolucyjne rozwiązanie Brazylijczyków – bułę umieszczamy w foliowym, małym worku. Wtedy dokładamy wszystko, co nam wcześniej wypadło i możemy konsumować bez stresu, że utracimy jakiś pyszny kąsek, który zamiast na ziemię/ubranie/buty/stół, wpadnie nam do worka – tadam! 😀
Muszę się wytłumaczyć, gdyż na zdjęciu widać burgera przed spłaszczeniem, a i można prędzej oczy wypatrzeć, niż dostrzec worek. No cóż, chciałam, żeby chociaż trochę widać było zawartość, a po spłaszczeniu xis nie wygląda aż tak spektakularnie 😉 Jednak tutaj oto prawdziwy, najprawdziwszy brazylijski xis:
pudding chia na mleku słonecznikowym
Mole spożywcze atakują mnie jak wścieknięte. Siedzą w szafce z jedzeniem jak u Pana Boga za piecem, a nawet się do czynszu nie dołożą… Ratuję więc co się da. Dziś padło na pestki słonecznika i resztkę nasion chia. Jak chia, to wiadoooomo – musi być pudding. Ale co ze słonecznikiem? Może mleko? Mleko siadło jak sto pięćdziesiąt! Smak jest pyszny i bogaty, a konsystencja aksamitna. Do tego mus z mango i borówki i ani nie można oprzeć się smakowi, ani kolorom!
A za miesiąc przyjeżdża Wu! Tym razem zostanie na trzy miesiące. Znów snujemy plany kulinarne i parę kulinarnych wycieczek. A plany są całkiem poważne! O jejku, jejku, ale się nie mogę doczekać 🙂
pudding chia
na mleku słonecznikowym
400 ml mleka słonecznikowego
ziarenka z jednej laski wanilii
4 łyżki nasion chia
2 łyżki erytrytolu (lub innego słodzidła)
mus z mango
borówki
Mus z mango przygotowałam poprzez zblendowanie bardzo dojrzałego, obranego owocu na papkę.
Żeby przygotować mleko słonecznikowe, należy zalać 2 szklanki ziaren słonecznika około sześcioma szklankami wody – swoją ulubioną konsystencję należy opracować metodą prób i błędów. Słonecznik moczymy przez całą noc. Następnie blendujemy najdrobniej jak to możliwe, dodawszy szczyptę soli, po czym masę przekładamy na gazę i dokładnie odsączamy.
Nasiona chia zalewamy powstałym mlekiem i dokładnie mieszamy, najlepiej trzepaczką. Dodajemy wanilię i erytrytol. Przelewamy do szklanek (lub słoików 😀 ), zostawiając miejsce na mus mango i borówki, które dodajemy, kiedy pudding nieco stężeje w lodówce. Najlepiej zostawić go na całą noc.
frytki z obierek ziemniaczanych
Te na poły frytki, na poły chipsy podbiły kiedyś internety, a ja, jako wielbicielka skórki z ziemniaka pokochałam je z miejsca miłością żywą. Wiedziałam, że wszelki opór jest daremny. Są pyszne, chrupiące, za każdym razem można doprawić inaczej, a najlepsze jest to, że obierając ziemniaki, automatycznie przygotowujemy sobie podwaliny pod obiadowy dodatek na inny dzień. Ja obierki zamrażam i kiedy brak ziemniarów bierze mnie z zaskoczenia, otwieram tylko szufladę zamrażalnika i wiem, że za 10 minut będę mieć boską przekąskę, godną możnych i królów 😀
frytki z obierek ziemniaczanych
(wersja podstawowa)
obierki z 5 ziemniaków
1 łyżka płynnego oleju kokosowego
(bezwonnego)
1/2 łyżeczka soli himalajskiej
Piekarnik rozgrzewamy do 200 stopni.
Obierki wrzucamy do miski, przyprawiamy i skrapiamy olejem. Dokładnie mieszamy, by skórki pokryły się tłuszczem.
Wykładamy cienką warstwą na blachę z piekarnika wyłożoną papierem pergaminowym.
Pieczemy około 10 minut, lub do takiego stopnia zbrązowienia, jak lubimy.
raw brownie
I znów brownie. Wygląda mi to na obsesję. Ostatnio, odkąd przymusowo zrezygnowałam z mięsa, popchnęło mnie to w stronę eksperymentów wegetariańskich, wegańskich, a nawet witariańskich. Pomyślałam – kiedy jak nie teraz? Moment na to jest wręcz perfekcyjny.
Od dawna jest mi bliskie również niemarnowanie resztek. Mój Łociec, to znany w całej rodzinie kuchmistrz odpadkowy. To od niego nauczyłam się magicznych mocy ugotowania pełnego obiadu, nawet gdy lodówka na pozór świeci pustkami 😀 Postanowiłam więc dzielić się i tutaj pomysłami na żywnościowy recykling, które sama stosuję, by wyrzucać jak najmniej, a kombinować ze smakami jak najwięcej.
O raw brownie chyba słyszeli już wszyscy. Jest tak łatwe w przygotowaniu, że aż trudno uwierzyć, że to naprawdę zadziała. A jego smak kompletnie nie zdradza składników i jest cokolwiek zaskakujący. W jak najbardziej pozytywnym sensie. Czy smakuje jak prawdziwe brownie, to w sumie nie wiem, bo, wstyd się przyznać, ale jako jeszcze do niedawna słodyczowy sceptyk, nigdy nie próbowałam! Witariańskie brownie smakuje jednak super czekoladowo, a jego miękka i bogata konsystencja to sama przyjemność przeżuwania. No, mnie zauroczyło i chętnie jadłabym więcej, niż pozwala przyzwoitość. Jest świetne do gorzkiej, popołudniowej kawy, albo jako zdrowy baton energetyczny na siłkę. A dodatkowo się cieszę, że do przygotowania wykorzystałam zalegające w szafce orzechy i zdążyłam, zanim mole się do nich dobrały.
raw brownie
150 g daktyli
150 g orzechów
(u mnie resztki orzechów laskowych, migdałów, które nadały migdałowego smaku i nerkowców)
4 łyżki surowego kakao
Wszystkie składniki wrzuciłam do blendera i zmieliłam na dość gładką masę, zbierając co jakiś czas składniki ze ścianek naczynia.
Rozłożyłam dość cienką warstwą na papierze pergaminowym. Wstawiłam do lodówki na 3 godziny. Posypałam po wierzchu niewielką ilością kakao.
fasolowe muffinki
Ostatnio tłucze mnie chęć na czekoladowe smaki. Jednak jako siłka-girl (już od 4 miesięcy 😉 ) nie pozwalam sobie na specjalną rozpustę. Ale takie małe oszustwo nawet trenerka zaakceptowała 😉 Kiedyś obiło mi się o uszy hasło „brownie z fasoli”. Przeczesałam więc internety, pokompilowałam i są! Zdrowe i niskokaloryczne!
fasolowe muffinki
1 puszka czerwonej fasoli
2 łyżki surowego kakao
2 łyżki oleju kokosowego
1 banan
1 jajko (opcjonalnie)
100 g stewii
szczypta soli
Zbendowałam razem czerwoną fasolę z bananem. Dodałam olej kokosowy, jajko, kakao, stewię i sól. Wymieszałam dokładnie.
Masą napełniłam formę do muffinek i piekłam w 180 stopniach przez 35, gdyż zależało mi na wilgotnym wnętrzu.
pulpety z makaronem shirataki
No i cóż… wróciłam z Brazylii. Był płacz na lotnisku i histeryczne planowanie w wyobraźni kolejnej wizyty, by jakoś rozproszyć żal. Napiszę o Brazylii niebawem, kiedy odkopię się ze sterty zdjęć, których i tak nie jest tyle, ile mogło być. Wszyscy, jak jeden mąż, przestrzegali mnie przed targaniem ze sobą aparatu zawsze i wszędzie (jak to miałam w planach) w obawie przez bestialskim rabunkiem, który, jakoby, mógłby zaburzyć moją radość z pobytu. No to się zastosowałam. Trudna rada.
W Brazylii fotografowałam także przeboskie sushi do menu sushi-baru mojego przyjaciela Wu. Mam zamiar również tutaj podzielić się zdjęciami, bo te rolki, to prawdziwe cacuszka! Podczas 4-tygodniowego postoju w Porto Alegre jadłam je praktycznie codziennie! Jak teraz żyć?! 😛
Dziś prezentuję natomiast mój, przedwjazdowy jeszcze, makaron z pulpetami. Łaziły za mną i musiałam się w końcu poddać. Jak pewnie nieraz się już żaliłam na łamach mojego „słitaśnego blogaska”, mam wadę układu limfatycznego i dla zminimalizowania efektów tejże, powinnam mięso ograniczyć do minimum, co czasem idzie jak po grudzie, ale teraz mam tak zwane „mocne postanowienie” – z wyłączeniem zjedzenia mięsa żubra w Białowieży, do której wybieram się na majówkę 😀
makaron shirataki z pulpetami
1 opakowanie makaronu shirataki
2 szalotki
1 pęczek dymki
kilka listków kolendry
10 pieczarek
4 cm korzenia imbiru
300 g mielonego indyka
białko jednego jajka
3 ząbki czosnku
4 łyżki sosu sojowego
1 łyżka sosu ostrygowego
1 łyżeczka oleju sezamowego
1 łyżeczka octu ryżowego
1 łyżeczka oleju kokosowego
biały pieprz i przyprawa 5 smaków
Zrobiłam pulpety: mięso wymieszałam z 1 łyżką sosu sojowego, sosem ostrygowym, przeciśniętym przez praskę czosnkiem, białym pieprzem, przyprawą 5 smaków, paroma łyżkami posiekanej dymki i białkiem jajka. Dobrze wyrobiłam dłońmi i uformowałam kuleczki.
W woku rozgrzałam olej kokosowy, wrzuciłam pokrojoną drobno szalotkę i imbir a następnie zrumieniłam na nim kuleczki. Dodałam pokrojone w plastry pieczarki oraz sos sojowy, olej sezamowy, ocet ryżowy i biały pieprz. Można podlać niedużą ilością wody. Przykryłam i dusiłam 10 minut. Posypałam kolendrą i dymką. Podałam z przelanym gorącą wodą makaronem shirataki.
omlety śniadaniowe
Kiedyś bym prychała z dezaprobatą, a teraz słodkie śniadania to dla mnie normalka. Albo jajko na miękko, ma się rozumieć. Pomysł na to rzuciła mi moja siłkowa koleżanka Pipeta, która spis porannych proteinowych zastrzyków ma w jednym palcu. Trochę pozmieniałam, trochę pokombinowałam i mam swoje obecnie ulubione śniadanie. Zacząć zimny dzień od puszystego, ciepłego i słodkiego placuszka, to prawie tak dobre jak zimne piwo w upalny wieczór!
bezglutenowe omlety śniadaniowe
1 banan
1 jajko
2 łyżeczki stewii
1 łyżka mąki kokosowej
olej kokosowy
masło orzechowe
konfitura z jarzębiny
Banana obrałam i rozgniotłam widelcem. Dodałam rozbełtane jajko, stewię i mąkę kokosową. Dobrze wymieszałam.
Na patelni rozgrzałam odrobinę oleju kokosowego (tłoczonego na zimno, dla smaku) i nakładałam po kopiastej łyżce masy, tworząc placuszki. Smażyłam z obu stron po 2 minuty.
Każdy posmarowałam masłem orzechowym i polałam konfiturą z jarzębiny.
ramen na bulionie z perliczki
Niedawno trafiłam w moim okolicznym sklepie na porcję rosołową z perliczki. Nie trzeba było mnie namawiać, by wylądowała w moim koszyku. Wyposażona w takie działo, już wiedziałam, że będzie ramen. Pognałam więc pomiędzy półkami, by do porcji rosołowej dołączyła kapusta pekińska, kolendra i rzodkiewka. Tak też się stało, a ja wracałam do domu już z głową w chmurach, a raczej garach, myśląc o tym jak gorący i aromatyczny ramen błogo rozlewa się po moich trzewiach.
ramen na bulionie z perliczki
porcja rosołowa z perliczki
1 cebula
1 marchewka
2 pietruszki
5 cm imbiru
6 ząbków czosnku
2 papryczki chili
gwiazdka anyżu
5 goździków
1 kawałek cynamonu
2 łyżki jasnego sosu sojowego
1 łyżka soli
1 łyżeczka cukru kokosowego
woda
suszony makaron alkaliczny
jajko ugotowane na półtwardo
garść wodorostów wakame
4 liście kapusty pekińskiej
pęczek rzodkiewki
pęczek kolendry
Perliczkę wsadziłam do garnka i zalałam wodą. Gotowałam, aż zaczęły pojawiać się szumy, które zdjęłam.
Dodałam marchewkę, pietruszkę, chili, imbir oraz przypaloną na piecu cebulę i czosnek.
Podprażyłam cynamon, goździki i anyż na suchej patelni i również dodałam do garnka.
Doprawiłam solą, cukrem i sosem sojowym i gotowałam na małym ogniu przez 4 godziny. Przecedziłam.
Glony zalałam zimną wodą, a kiedy napęczniały – odcedziłam. Wrzątkiem zalałam makaron i gotowałam przez 5 minut, – również odcedziłam, kapustę pekińską poszatkowałam i zblanszowałam.
Rzodkiew poszatkowałam, przygotowałam listki kolendry.
Do miseczki (miseczek) włożyłam porcję makaronu, zalałam bulionem. Dodałam listki kolendry, rzodkiewkę, kapustę pekińską, glony wakame i połówkę jajka.
smoothie pietruszkowo-grejpfrutowo-aloesowy
Wu, kiedy ostatnim razem przybył mnie odwiedzić, nawiózł mi z Brazylii grube i mięsiste liście aloesu. Jako fanatyk medycyny naturalnej, zalecił mi przygotować z nich zdrowotną nalewkę a resztę wsmarowywać w newralgiczne partie ciała celem poprawy ich jędrności. Nie sprzeciwiałam się, ale parę liści zachomikowałam do własnych eksperymentów kulinarnych. A że odporność mam jaką mam, to poczęłam przygotowywać sobie orzeźwiający (jak to w zimie;)) drink ku pokrzepieniu. Smak może wydawać się niektórym kontrowersyjny, mnie jednak przypadł do gustu, a i nie rozdrabniam na miazgę, bo chropowata konsystencja też mi pasuje (jak to smoothie;))!
drink pietruszkowo-grejpfrutowo-aloesowy
1 czerwony grejpfrut
pęczek natki pietruszki
1/3 liścia aloesu
1 łyżka startego imbiru
szczypta chili
2 łyżki stewii
Grejpfruta obrałam, ale nie pozbawiłam białych błonek. Porozrywałam na mniejsze cząstki i wrzuciłam do blendera kielichowego. Następnie dorzuciłam natkę pietruszki, aloes pokrojony na kawałki, imbir, stewię i chili oraz nieco wody.
Miksowałam, aż uzyskałam gęste smoothie, z wyczuwalnymi kawałkami. Wypiłam z dodatkiem kostek lodu.
kim chi
Przygotowywanie kim chi to swego rodzaju tradycja. Moja i Dorotki (tej, co mi od kuchennych tyranów wymyśla). Spotykamy się, łotamy cydr miodowy, dyskutujemy o sprawach wysokich i siekamy warzywa. Potem następuje ceremonia przygotowania tej ostrej papki, która łączy jarzyny, a potem mieszanie, nacieranie i smakowanie, czy aby nie mdłe.
Tyle z fantastyki. Prawda jest taka, że to Dorotka zwykle robi nasz kim chi, bo ja w tym czasie gotuję coś innego, co nie może zaczekać. Ale asystuję dzielnie Dorotce i walnie wspieram ją słowem. Rzadziej czynem.
Dorotka dobrze wie, gdzie szukać w moich szafkach przypraw i worka z zawsze wysypującą się skrobią ryżową. Pewnie ciśnie jej się na usta: „wewaliłabyś tę skrobię do jakiej puszki, czy jakoś! Nie kopciłoby tak na wszystkie strony!” Jednak strach zwycięża i cała biała jak ta córka młynarza z niezmąconym spokojem miesza przy kapuście.
Kim chi powinno fermentować. Wtedy nabiera właściwości i (ponoć) smaku. Mnie trudno ocenić, bo uwielbiam kiedy wszystko jest jeszcze chrupiące i nie jestem w stanie dać czasu by dojrzało. Zachodzę do lodówki i wyjadam, aż wyjem. Takiego należycie fermentowanego było mi jedynie więc dane pokosztować w koreańskim barze. Domowe nigdy nie może doczekać tego momentu.
Dobrze, nie będę więc kłamać w żywe oczy. Dzisiejsze kim chi, to wytwór Dorotki. Za mój wkład w przedsięwzięcie uznajmy to, że nie przeszkadzałam;)
kim chi by Dorotka
1 kapusta pekińska
2 marchewki
1 biała rzodkiew
pęczek szczypiorku
pasta vel. „papka”
1/2 szklanki wody
2 łyżki skrobi ryżowej
1 łyżeczka cukru
4 starte ząbki czosnku
4 łyżki sosu sojowego
2 łyżki koreańskiej pasty gochujang
3 posiekane papryczki chilli
1 łyżka słodkiej papryki
1 łyżeczka soli
2 łyżeczki startego imbiru
Kapustę szatkujemy, zalewamy w dużym garnku wodą z solą, przykrywamy obciążonym talerzem i zostawiamy na godzinę.
Przygotowujemy „papkę”. Podgrzewamy wodę ze skrobią i cukrem aż postanie gęsty „kisiel”. Kiedy ostygnie dodajemy resztę składników i dokładnie mieszamy.
Marchew i rzodkiew kroimy w słupki, szczypior na niezbyt małe kawałki.
Odciskamy kapustę, łączymy z warzywami i pastą. Wcieramy pastę dokładnie w warzywa, najlepiej dłońmi w rękawiczkach.
Wkładamy do pojemników lub słoików, zamykamy i odstawiamy na dwa dni w ciepłe miejsce. Po tym czasie powinniśmy zauważyć bąbelki. Wtedy wkładamy słoiki do lodówki i używamy do ryżów, makaronów, zup, jako surówki, lub wyjadamy moim sposobem, zanim jeszcze wszystko zacznie fermentować:P
grzanki i olomoucké tvarůžky
Dorotka, moja frenda, spędziła ostatni weekend w Brnie. A wiadomo, co należy przywieźć blogerowi kulinarnemu z podróży. Jedzenie;) Dostałam więc paczkę twarożków ołomunieckich, których jestem wielbicielką. Znane są powszechnie jako dość kontrowersyjne i nie da się ukryć, że aromat mają wyjątkowo wyrazisty. Są za to niskokaloryczne, a rozpuszczając się tworzą coś na kształt plastikowej folii, albo andrzejkowego wosku co jakoś dziwnie mnie cieszy.
Swego czasu robiłam z nich zupę serową albo dodawałam do past do smarowania pieczywa. Jednak tym razem zaświtała mi wizja chrupiącej grzanki i tego rozpieczonego wosku. Przepatrzyłam internety sprawdzając, czy czasem ten pomysł to nie szarlataneria i czy już byli śmiałkowie, którzy próbowali takich praktyk. No naturalnie, że próbowali! Pełna animuszu, kompilując to, co znalazłam w sieci, przystąpiłam do dzieła.
grzanki z twarożkiem ołomunieckim
4 twarożki ołomunieckie
4 kromki ulubionego pieczywa
2 łyżki oleju kokosowego
4 ząbki czosnku
1/2 łyżeczka wędzonej papryki
szczypta soli
natka pietruszki
Ząbki czosnku przecisnęłam przez praskę i połączyłam z olejem kokosowym.
Kromki posmarowałam olejem, a następnie ułożyłam na nich serki przekrojone na cieńsze kółka. Posypałam solą i wędzoną papryką.
Zapiekałam 5 minut w piekarniku rozgrzanym do 160 stopni, z termoobiegiem.
Posypałam natką pietruszki.
kilka prac
Jako że dawno nie wrzucałam żadnych komercyjnych prac, dziś postanowiłam pokazać kilka zdjęć, które w ostatnich miesiącach wykonałam dla magazynu KUCHNIA. Wymieszane jak sto pięćdziesiąt, ale to dlatego, że wybrałam moje ulubione;) Ilość może być nieco przytłaczająca, niemniej jednak zapraszam:)
phở bò
Jestem wielką fanką tak zwanego „chińczyka”, co w rzeczywistości jest ogólnie przyjętą potoczną nazwą lokali serwujących kuchnię wietnamsko-chińską. Jeśli tylko mają w ofercie phở bò, co niestety, nie wiedzieć czemu, nie jest standardem (przynajmniej w Krakowie), to rzucam się na tę zupę jak wścieknięta. Ubolewam, że nie jest stałym punktem w menu, bo to niemal wietnamska potrawa narodowa, a z pewnością duma tamtejszej kuchni.
Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wykonać własną wersję. Zgódźmy się – oryginał to nie jest, ale namiastka może być bardzo udana. Ja, naturalnie, zawsze robię trochę inaczej, coś dorzucę, coś pominę. Przez pewien czas najmocniejszą stroną mojej zupy była „kupcza” pasta do phở bò, którą nabyłam w lecie w Hamburgu. Służyła mi wiernie i była wspaniała, chociaż to może wstydzior posiłkować się półproduktem. Jednak pasta ta zawierała jedynie naturalne składniki, a w jakoś tak mistrzowsko dobranych proporcjach, że miałam ochotę jeść ją łyżkami. No niestety, wyszła, co było nieuniknione. Więc teraz robię bulion sama.
wietnamska zupa phở bò
500 g wołowiny z kością
2 łyżki sosu sojowego
1 łyżka sosu rybnego
1 łyżeczka cukru kokosowego
główka czosnku ze skórką
przepołowiona
1 cebula
4 cm imbiru
1 kawałek cynamonu
3 goździki
2 gwiazdki anyżu
500 g szerokiego makaronu ryżowego
parę listków mięty
parę listków kolendry
posiekany szczypiorek
pędy bambusa pokrojone na cienkie słupki
200 g chudej wołowiny pokrojonej w cienkie plasterki
Mięso wkładamy do garnka, dodajemy sos sojowy. Anyż, goździki i cynamon podprażamy na suchej patelni i dodajemy do garnka. Cebulę, czosnek i pokrojony na grube plastry imbir opalamy i również wkładamy do garnka. Zaczynamy gotować usuwając wszelkie szumy. Dodajemy sos rybny oraz cukier i gotujemy na małym ogniu przez 3 godziny, po czym przecedzamy, by uzyskać czysty wywar.
Makaron namaczamy w gorącej wodzie, zostawiamy na 5 minut i odcedzamy.
Do miseczek wkładamy makaron i po parę plasterków surowej wołowiny. Zalewamy bulionem, w którym mięso się ugotuje. Dodajemy miętę, kolendrę, szczypiorek oraz pędy bambusa.
Doprawiamy sosem sojowym (lub rybnym) oraz ewentualnie sokiem z limonki.
Krew i mleko - kuchnia i fotografia 