zupa z zielonego groszku
Przez cały, podkreślam – cały, tydzień jedliśmy z G. żurek. Z różnych powodów, ale naprawdę cały tydzień. Jutro i pojutrze zjemy go również w gronie rodzinnym, jak nakazuje tradycja… Dlatego dziś, żeby chociaż na chwilę odetchnąć przygotowałam postną zupę z zielonego groszku. Bardzo ją lubię, bo zawiera czosnek i cebulę, a to zwykle mi wystarcza.
Upiekłam dziś również z Rodzicielem odpowiednią porcję naszych knyszy z nadzieniem grzybowym posypanych kminkiem i czarnuszką, wydrapałam jedno jajko i pomagałam przy produkcji kajmaku zaprawionego spirytem. Mam bazie, mam bukszpan i mam mazurek. Jestem w pełnej gotowości do Świąt:)
kwietniowa KUCHNIA i ja
W najnowszym numerze KUCHNI znalazło się pięć moich zdjęć obrazujących przepisy na wieprzowinę. Tym razem sesja przebiegała bez większych przeciwności, wyłączając brak dwóch golonek przednich w moim sklepie mięsnym – ostatecznie zastąpionych jednym przednim i jednym tylnym. Nie byłam świadoma, że może to być taki kawał mięsa, zważywszy, że z golonką ani czynnie, ani biernie nie miałam jak dotąd styczności, a raczej na jej widok odwracałam wzrok. Jednak ugotowana w piwie imbirowym i upieczona w marynacie z dżemu pomarańczowego nawet mnie, golonkowego sceptyka, zachwyciła!
Reszta mięsiw też była smaczna. Zwłaszcza soczysty pieczony boczek z zieloną salsą – prawdziwy przysmak!
A tu jeszcze dwa (moje ulubione) zdjęcia z sesji, które nie znalazły się w magazynie:
przeziębieniowe serca korzenne
Dogorywam w domostwie mierząc się z gorączką, a tu mój Gregor Wspaniały znienacka przynosi mi serca korzenne! A trzeba wiedzieć, że to nie bez kozery. Moja szalona miłość do nich przypadła na początek studiów, a była to miłość obezwładniająca i przysłaniająca świat. Przez parę dobrych miesięcy żyłam nimi i to nie jest przesada. Trzy razy dziennie musiałam spożyć odpowiednią ich dawkę w ilości 3 x 10 dkg i mogłam funkcjonować. Nie musiałam natomiast jeść niczego innego. No oprócz toruńskich katarzynek bez polewy;)
Z czasem miłość nieco osłabła. Na szczęście, bo nie wiem ile bym tak pociągnęła;) Parę lat ich nie jadłam, ale wczoraj oczy mi rozbłysły i już po pierwszym kęsie wiedziałam, że stara miłość nie rdzewieje. Jednak!
owsianka z kiwi i kokosem
Od czasu sobotniego koncertu ciągle jeszcze unoszę się dziesięć centymetrów nad ziemią… A mówiąc konkretnie – nad łóżkiem, na którym zalegam. Jechałam do Katowic zachorzała, a, jak się potem miało okazać, zdzieranie gardła przez ponad dwie godziny totalnej euforii i uczczenie Dnia Świętego Patryka łykiem złotego płynu nie przysłużyło się zaleczeniu nieżytu górnych dróg oddechowych. Ale… już nieraz zdarłam dla NIEGO gardło i nie zawaham się zrobić tego ponownie, jeśli nadarzy się okazja.
Siedząc przez ostatnich parę dni w domu, postanowiłam podjąć starania mające docelowo zacieśnić moje więzi z owsianką. Po paru bardziej lub mniej udanych podejściach daleko nam jeszcze do miłości, ale pracujemy nad tym;)
Wersja, która jak dotąd najbardziej mi odpowiada to owsianka z dodatkiem uprażonych na suchej patelni wiórków kokosowych i z karmelizowanym w brązowym cukrze i odrobinie masła kiwi. Ten kwas jest dla mnie wręcz niezbędny do przełamania mdłej owsianki – wtedy staje się faktycznie zjadliwa. Chciałabym jednak zastrzec, że jeszcze wstrzymam się z wyrokowaniem i ocenianiem smaku owsianki – w czasie choroby nie ufam moim kubkom smakowym, więc nieodzowna będzie powtórka, kiedy, daj Boże, ozdrowieję:)
pasta jajeczna
Wieki jej nie robiłam, a przecież w moim domu była taka popularna! Zwyle zanim się ją zrobiło, ubywało połowy, bo trzeba było przecież sprawdzić, czy już dobrze doprawiona, czy składniki się już idealnie połączyły. A sprawdzało się zwykle na tyle zapamiętale, że na chleb niewiele zostawało. Kiedyś jajka nie znajdowały się w obszarze moich kulinarnych zainteresowań, ale jednak, jak w większości podobnych przypadków, nadszedł ten dzień, kiedy jajka stały się nagle pyszne i nieodzowne. I to w każdej możliwej postaci (wyłączając surowe – to dla mnie nadal ekstremum). Tak o tym ostatnio rozmyślałam, a rozmyślania owe doprowadziły mnie do ukręcenia sobie na śniadanie tej najprostszej w świecie pasty z jajek. Rodzinna, ortodoksyjna wersja zaleca użycie poszatkowanej cebuli, jednak mój żołądek źle ją znosi w postaci nieobrobionej, dlatego postanowiłam oszczędzić mu stresu i podmienić zdradziecki na surowo składnik (który skądinąd uwielbiam!) na łatwiej przyswajalny przez me trzewia szczypiorek.
A już jutro wyruszam na weekend do Katowic. Jadę na koncert! Samego Paddy’ego Kelly:D Obawiam się (a jest to obawa granicząca z pewnością), że zedrę gardło doszczętnie, a moi przedszkolni uczniowie przez najbliższy tydzień nie uświadczą dźwięku mego głosu, więc wszelkie nowe piosenki o wiośnie będą musiały ulec odroczeniu;)
ciasto marchewkowe z lukrem cytrynowym
Moja Rodzicielka jest nauczycielką. Od ponad trzech dekad z siłą tura dzielnie stawia czoło szarżującym grupom siedmio-, ośmio- i dziewięciolatków. A co więcej, utrzymuje, że sprawia jej to radość! Mam nadzieję, że ja również okażę się być namaszczona na porządnego pedagoga, ale sprawdzam to dopiero od dwóch lat, więc jeszcze trudno orzekać;) A wspominam o tym nie bez przyczyny. Dzieci w szkole dostają codziennie po już przygotowanej do spożycia porcji marchewki. Dzieci jakie są każdy widzi i niestety duża część z nich ani myśli o przyjęciu dawki karotenu. Marchewki więc zostają, a memu Matczysku serce krwawi. Dlatego od pewnego czasu, chcąc ratować je przed pewnym zatraceniem, znosi je do domu. A że w domu nikt za marchewką nie przepada, korzeń ten trafia w moje ręce. A ja przetwarzam go w litry zupy marchewkowej. Ostatnio jednak natrafiłam na zachęcający przepis z bloga Pauliny Kolondry i postanowiłam niezwłocznie mój marchewkowy przydział przeznaczyć na ciasto marchewkowe. Doprawdy, nie wiem czemu jest takie pyszne, ale fakty mówią same za siebie. Zniknęło prawie tak szybko, jak się pojawiło, a do zniknięcia walnie przyczyniłam się ja sama, we własnej osobie!
Przepis podaję za Pauliną, z moimi niewielkimi modyfikacjami
ciasto marchewkowe z lukrem cytrynowym
4 jajka
półtorej szklanki cukru
(u mnie 3 części brązowego i jedna część wanilinowego, gdyż ostatnio weszłam w posiadanie sporej ilości, którą potrzebowałam spożytkować)
2 szklanki ubitej, startej marchwii
2 szklanki mąki
3/4 kostki masła (u mnie 150 ml oleju, ponieważ wolę w ciastach dodatek tłuszczu roślinnego)
4 płaskie łyżeczki proszku do pieczenia
4 łyżeczki cynamonu
sok z jednej cytryny
lukier cytrynowy
sok z jednej małej cytryny
cukier puder
(u mnie jedna szklanka, ale ilość należy dostosować do tego, jaką chcemy uzyskać konsystencję. Ja lubię rzadki lukier, który swobodnie spływa po bokach ciasta zanim zastygnie. Jeśli ktoś woli gęstszy, należy zwiększyć ilość cukru)
Jajka ubiłam z cukrem, dodałam marchew, olej, sok z cytryny i wszystkie suche składniki. Dokładnie wymieszałam. Tortownicę natłuściłam i obsypałam bułką tartą, a następnie przełożyłam do niej ciasto. Piekłam 35-40 minut w piekarniku nagrzanym do 200°C.
Cukier utarłam z sokiem z cytryny na gładką masę i gdy ciasto nieco przestygło, rozprowadziłam lukier na jego powierzchi pozwalając mu spłynąć po brzegach.
kiszka ziemniaczana
Kiszka ziemniaczana już kiedyś tu występowała, więc nie jest to jej debiut. Wyznaję szczerze, jak na spowiedzi, że nie znam dokładnie jej składu, ale po analizie organoleptycznej można uznać, że to po prostu zmielone ziemniaki ze skwarkami, może kawałkami kiełbasy? I z przyprawami. Czy to wszystko? Trudno orzec. Pewne jest natomiast, że jest to rzecz wyśmienita. U mnie właśnie dziś na obiad.
A u nas znów chłodno. Ale chłodno tak akurat na moją ukochaną czerwoną ramoneskę w szkocką kratę, więc co do aury – jestem wniebowzięta!
płatki owsiane
Dziś wreszcie dojrzałam do tej decyzji – zakupiłam pierwsze EVER opakowanie płatków owsianych! Ciągle gdzieś je widzę, ciągle o nich słyszę, a nigdy nie miałam okazji pokosztować! W moim Domu Rodzinnym płatki takie nie były zbyt popularne, chociaż sformułować to w ten sposób, to i tak nadużycie. Często był za to grysik, który zapamiętale rozprowadzałam po bokach talerza, by wydawało się, że już mniej zostało (pamiętam, że patent ten sprzedała mi moja zacna Kuzynka Kashira;)). Szał był natomiast niesamowity, kiedy wujek z Hameryki przysłał zbożowe poduszeczki wypełnione czymś na kształt galaretki truskawkowej – oczywiście jawną profanacją było zjedzenie ich z mlekiem. Jedyny słuszny sposób, to na sucho, prosto z kartonu! Teraz nadal takie uwielbiam, ale z nadzieniem kokosowym.
A na płatki owsiane jeszcze nie mam pomysłu, będę musiała poszperać w przepastnych czeluściach internetu w poszukiwaniach inspiracji. Mam nadzieję, że efekt dorówna mojemu obrazowi tak osławionej owsianki!
Inspiracją było dla mnie to piękne zdjęcie🙂
zapiekanka ziemniaczano-mięsna
Dałam szansę zaistnienia mojej zapiekance z rozpadłymi ziemniakami. Cóż, ani zbyt odrkywcza, lekko przywędzona (to już u mnie standard) no i jeszcze te nieszczęsne ziemniaki. Ale mimo to dobra i z „lekką nutką dekadencji”, a to chyba za sprawą mocno muszkatołowego beszamelu.
Z doniesień pogodowych – w Krakowie pięknie, tylko, jak dla mnie, trochę za gorąco! 16 stopni, to już lekka przesada. Constans 12 i będę w pełni usatysfakcjonowana;) Straszą, że od przyszłego tygodnia przymrozki. Przymrozki też mnie nie cieszą, tylko te 12 stopni i o nic więcej nie proszę!
zapiekanka ziemniaczano-mięsna
4 duże ziemniaki
300 g mięsa mielonego (u mnie z indyka)
1 duża cebula
4 (lub więcej;)) ząbki czosnku
pół pęczka posiekanej natki pietruszki
300 ml mleka
2 łyżki masła
2 łyżki mąki pszennej
sól, biały pieprz, gałka muszkatołowa
Obrane ziemniaki podgotowałam przez 10 minut. Po ostudzeniu pokroiłam w plastry.
Mięso podsmażyłam na teflonowej patelni z posiekaną cebulą, przeciśniętym przez praskę czosnkiem, natką pietruszki. Przyprawiłam solą i pieprzem.
Podsmażyłam masło z mąką, a następnie dodałam mleko i gotowałam beszamel cały czas mieszając sos trzepaczką, by zapobiec powstawaniu grudek, bądź też rozbijając już istniejące. Gdy beszamel zgęstniał, przyprawiłam go solą, białym pieprzem i dużą ilością gałki muszkatołowej.
Dno naczynia żaroodpornego wyłożyłam połową ziemniaków, polałam 1/3 beszamelu, następnie rozłożyłam mielone mięso, znów polałam 1/3 beszamelu. Całość przykryłam resztą ziemniaków i zalałam pozostałym beszamelem. Na wierzch położyłam jeszcze równomiernie kawałki masła.
Zapiekałam około 30 min. w piekarniku rozgrzanym do 180°C, aż wierzch się zezłocił tudzież przypalił;)
krem marchwiowo-paprykowy
Miałam w planach zaprezentować dość niezłą w smaku zapiekankę ziemniaczaną z mielonym mięsem i beszamelem, ale tak paskudnie rozpadły mi się ziemniaki, że to aż woła o pomstę do nieba! No jak można? Tak przy niedzieli? Została jeszcze jedna porcja, więc może zrobię do niej jutro jakieś podejście fotograficzne, ale nie spodziewam się cudów. Ważne, że była zjadliwa:)
Dziś więc znowu zupa, znowu krem i znowu pomarańczowy. Sama się zaczynam o siebie bać!
Udało mi się wykroić dziś parę godzin i udać się pod naszą krakowską Halę Targową, gdzie w każdą niedzielę odbywa się sprzedaż staroci. Uwielbiam to miejsce, zwłaszcza, że wiele z mego „więzienno-eleganckiego” osprzętu pochodzi właśnie stamtąd. Tym razem udało mi się upolować parę okazów, ale nieludzkie zimno dość szybko mnie przegnało, zwłaszcza, że z tyłu głowy już majaczyła mi myśl o czekającej w domu gorącej zupie!
Krew i mleko - kuchnia i fotografia 