pączki ‚właściwe’, wyrób własny;)

Moje pierwsze pąąączkiii:) Chyba się udały, bo są prawie;) okrągłe, puszyste i miękkie. Cieszyłam się obserwując jak ładnie rosną, z zaciekawieniem patrzyłam jak błyskawicznie rumienią się w gorącym oleju (tu pragnę zaznaczyć, że o dziwo, nie odniosłam podczas przygotowań żadnych obrażeń! To się nie zdarza!) I przyznam się, że byłam z siebie jakby zadowolona gdy skosztowałam pierwszy kęs, a on był naprawdę smaczny:) Do wczoraj bowiem żyłam w przekonaniu, że aby usmażyć pączki, trzeba posiąść wiedzę tajemną i że sztuka ta udaje się tylko wybrańcom. Dodatkowo wrodzony pesymizm utwierdzał mnie w i tak już dużej pewności, że nie podołam. Ale jednak, dało się!:)

Zrobiłam malutkie pączuchy, bo o takich zamarzyłam. A nadzieniem jest budyń śmietankowy – o takim zamarzył Gregor:)

Nie chcąc mnożyć bytów ponad potrzebę, powiem tylko, że moje pączki powstały na podstawie tego przepisu z Kwestii Smaku, z tym zastrzeżeniem, że dałam więcej drożdży (bo akurat miałam więcej) i nadziałam je wspomnianym już budyniem śmietankowym:)

Wcześniej pytałam o przepis moją Babcię G., bo pamiętam z dzieciństwa, że dawniej smażyła pączki i okazało się, że jej receptura była bardzo zbliżona do zalinkowanej powyżej. Ale proporcji Babcia nie potrafiła sobie przypomnieć. Dlatego zaufałam temu przepisowi i był to właściwy ruch:)

Reklama